Het was 9 mei 2021. Ik was bezig met het geven van een behandeling aan een klant. Toen ik klaar was keek ik op mijn telefoon of er nog berichten waren en zag dat er door mijn ouders gebeld was vanaf de huislijn. 'Vreemd', dacht ik, 'meestal als er even iets doorgegeven moet worden bellen ze niet met de huislijn naar mijn mobiele nummer'. Ook zag ik dat mijn moeder met haar mobiele nummer had gebeld. Een lichtelijk bezorgd gevoel overviel me.

Ik belde mijn moeder op. 'Je vader heeft een hersenbloeding gehad en is nu naar het ziekenhuis gebracht', antwoordde mijn moeder met een aangeslagen stem. Veel tijd om vragen te stellen had ik niet, mijn moeder ging direct naar het ziekenhuis. De rollercoaster die daarna volgde was onbeschrijfelijk. 

Toen ik in het ziekenhuis aankwam werden we in een zogeheten familiekamer geplaatst en kregen we te horen dat mijn vader een dusdanig ernstige hersenbloeding had gehad dat ze aangaven dat hij het niet zou overleven. En daar zit je dan. In één klap is mijn vader ineens weg, niet meer aanspreekbaar en ligt in coma in het ziekenhuis, waar hij 2 dagen heeft gelegen en stierf.

Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna zijn verjaardag op 21 februari. Het is ongelofelijk hoe snel de tijd gaat en hoe snel je je weer aanpast of het leven zich aanpast aan jou. Dat laat ik in het midden. En hoe vaak wordt niet gezegd dat juist wanneer iemand weg is, gestorven of gewoonweg vertrokken, dat je dan pas merkt wat je het meest aan iemand mist. En dat zet je aan het denken.. want wat mis je eigenlijk? En wat heeft deze persoon voor betekenis gehad in je leven?

Je bent goed zoals je bent

Waardevol zijn

Mijn vader groeide op in een gezin met 1 oudere broer en 2 zussen. Wat ik altijd heb begrepen is dat de generatie waar mijn ouders uit komen er één is van hard werkende ouders; vaders die soms wel 10 uur (is het niet langer) per dag werkten en moeders die de hele dag in de weer waren met het verzorgen van de kinderen en het huishouden, wat resulteerde in vaak weinig persoonlijke aandacht voor de kinderen.

Mijn vader was een ambachtsman, een echte timmerman en behanger/schilder en maakte of leverde met veel zorg de mooiste vloeren, houtsnijwerken, schilderwerken. Helaas werd dat niet echt gewaardeerd vanuit zijn ouderlijke huis, degenen met de brains wel. Het heeft mijn vader in zijn verdere leven daarom vaak moeite gekost om te laten zien dat hij ook waarde had, ookal kreeg hij mee 'maar een ambachtsmannetje' te zijn. Het resulteerde voor mijn vader in please-gedrag en moeite met Nee zeggen. Maar ook een levenslange worsteling met het uiten van zijn gevoel.

◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊

Mijn vaders verhaal heeft mij geleerd om mijn eigenwaarde te ontdekken en om te accepteren dat er met het leven ook gevoel meekomt en dat hoort erbij. Maar vooral dat je goed bent zoals je bent, uit welk hout je ook bent gesneden (om in mijn vaders vakjargon te blijven) en dat niemand je daarin mag kleineren of minder vinden. Iedereen heeft zijn eigen pad te bewandelen in dit leven en niemand mag je dat afpakken. Het is belangrijk dit pad vrij te kunnen bewandelen, zodat je kunt groeien en niet tegengehouden wordt in deze groei door de mening of oordelen van anderen. Vooral opvoeders spelen hierin een belangrijke rol. Het stimuleren van je kinderen om hun eigen keuzes te maken helpt ze om hun eigen authenticiteit te ontdekken en te leren voelen wat bij hen past, niet hetgeen opgedragen wordt door opvoeders of naasten.

Het beeld van mijn vrolijke vader helpt me om weer even uit de dieptes van mijn gedachten omhoog te stijgen.

Licht en vrolijk

Mijn vader leerde me nog meer. Juist nu. Hij was een vrolijke man, altijd in voor een grapje of een gek gezicht. Een dromer, een gevoelsmens, een mensen-mens en genoot enorm van de natuur.

Als ik het nu druk heb of er even door heen zit, dan is hij daar. Daar in mijn gedachten. Het beeld van mijn vrolijke vader helpt me om weer even uit de dieptes van mijn gedachten omhoog te stijgen. Helpt me om mijn schouders op te halen en te glimlachen. En dat maakt het dragelijker in tijden van onrust, stress, verdriet en tegenslag.

Natuurlijk mis ik mijn vader nog geregeld. Zo hoorde ik laatst de kerkklokken van de kerk hier in Wateringen en dacht ik terug aan de tijd vroeger dat we wel eens naar de kerk gingen, kerstmissen bijvoorbeeld. Bij dat soort herinneringen komen geregeld de tranen weer omhoog, maar het overgrote deel van de tijd denk ik met een warm en licht hart aan hem terug. Weet ik ergens dat hij er nog is op zijn manier en me af en toe weer even laat weten 'je doet het goed, maak het niet de zwaar voor jezelf'. Ik ben dankbaar dat ik het zo mag zien. Op deze manier voelt hij geregeld ook weer heel dichtbij en ben ik dankbaar voor wat hij me heeft laten zien en nog steeds laat zien. Lichtheid.

Wat kun jij leren van je ouders?

Ik hoop natuurlijk voor je dat je ouders nog leven. En wil je vragen eens bewust te kijken naar hun patronen, hun processen. Waar lopen ze tegenaan en wat kun jij hiervan leren? Heb jij dit patroon overgenomen (copinggedrag) of heb jij het juist anders gedaan? Besef je dat vorige generaties meer in ons doorwerken dan we denken. Ontdek de patronen, ontdek waarom jij de dingen doet die je doet, je kunt er zoveel van leren.

Allow yourself to be the best version of yourself!

Warme groet,